امروز داشتم فکر می کردم زندگی مثل خط یک متروعه. یه سری آدم تو واگن کنارت ان اما چند ایستگاه بعد پیاده می شن. یه سری آدم جدید سوار می شن اما اون ها هم چند ایستگاه بعد پیاده می شن و باز آدمای جدید. چرا خط یک؟ چون این آدما متفاوت ان. مثل مسافرای کهریزک و تجریش. از هر نوعی آدم میاد تو زندگیت و یه دوره ای می مونه و بعد می ره. زندگی یعنی رفتن، یعنی گذروندن. آدما میان و میرن. موندنی نیستن. چند نفر حاضرن از تجریشِ زندگی تا کهریزکش همراهت باشن؟ تو تجریش دورت شلوغه اما به کهریزک که برسی تنهایی. این رواله زندگیه.