تا همین چند ماه پیش یه گوشی داغون دستم بود. من می فهمم دانشجو باشی، دانش آموز باشی به گوشی و اینترنت نیاز داشته باشی اما نداشته باشی یعنی چی. گوشی قبلیم کلا هنگ بود و سرعت نتش انقدر ضعیف بود که گاهی برا رزرو غذا باید از گوشی دوستام استفاده می کردم. وقتی خوابگاه بودم برای سرچ یه موضوع باید کلی صبر می کردم صفحه گوگل بالا بیاد. دوربین گوشیم کیفتش خوب نبود و نمی تونستم راحت از تخته کلاس عکس بگیرم. از رو جزوه بچه ها که عکس می گرفتم، کیفیت نداشت عکس و خوندنش سخت بود. گاهی وقتا واقعا عصبی و کفری می شدم که چرا یه گوشی بهتر ندارم. اما حالا بعضیا در حد همون گوشی قبلی منم ندارن. در واقع آموزش مجازی برای اونا سخته. برای اونایی که کامپیوتر و لپ تاپ و گوشی مدل بالا ندارن. برای اونایی که از عهده خرید بسته های گرون اینترنتی برنمیان. تعدادشون کم نیست و واقعا غم انگیزه. مثل اینکه برنامه ای که آموزش و پرورش برای آموزش مجازی دانش آموزا ساخته رو گوشی هایی نصب میشه که اندرویدش بیشتر از چهار باشه. گوشی قبلیم اندوریدش چهار بود و یادمه برای نصب یه برنامه چه قدر گشتم تا بتونم نسخه قدیمیش رو پیدا کنم. این روزا چندتا کودک که هنوز درکی از زشتی های زندگی ندارن، دلشون می شکنه که نمی تونن درس بخونن. چندتا پدر این روزا شرمنده ی بچه شون می شن؟ شرمندگی پدر سخته نه؟ چی میشه گفت واقعا به این بی فکری؟