دیشب که واتس اپ و اینستا قطع شد منتظر پیام کسی نبودم. به کسی هم نمی‌خواستم پیام بدهم. اما انگار نفسم بند آمده بود. انگار انداخته بودندم در سلول انفرادی. اضطرابی سراسر وجودم را فراگرفته بود. وقتی در این دنیای واقعی، سه بعدی هر کوفتی که اسمش هست هم‌صحبتی نداری وقتی درد دل هایت را به دوست های به اصطلاح مجازی‌ات می‌گویی که از کیلومترها آن طرف‌تر بیشتر از دوستان همشهری وهمکارت حواسشان بهت است، قطع شبکه های ارتباطی بهت همچین حسی می‌دهد. حس خفگی. هر روز که می‌گذرد فیلم Her برایم ملموس‌تر می‌شود.